Moc komunikacji

• Kwiecień 24, 2024

Ważne jest, aby pamiętać, że każdy sposób komunikacji, którego uczymy dzieci, działa tylko wtedy, gdy mają moc sprawiania, że ​​coś się dzieje, i mogą wybrać to, co chcą powiedzieć. Kiedy mój syn zapisał się do naszej lokalnej szkoły podstawowej, daliśmy mu 3x5 kart przymocowanych do pęku kluczy, z prostymi zdjęciami i frazami, takimi jak „Let's play tag” lub „Let's wspinać się na siłowni w dżungli” lub „Let's play catch”.

Starsi uczniowie zostali przydzieleni do odpowiedzi na kartki i pracowali bardzo dobrze przez kilka pierwszych przerw. Byliśmy zachwyceni - dopóki nie przestał ich używać. Kiedy rozmawiałem z jego „pomocniczymi” uczniami, powiedzieli mi, że na początku fajnie było używać z nim kart, ale wszystko, co chciał zrobić, to grać w tag i nie chcieli przez cały czas grać w tag. Kiedy karta, której chciał użyć, przestała działać, przestał używać wszystkich z nich.

Później, kiedy użył urządzenia komunikacyjnego, które zapisywało wypowiadane frazy w różnych przyciskach, coś, czego chciał w jednym rogu, było pukaniem. Było to idealne zastosowanie dla urządzenia, ponieważ jedno zdanie powtarza się kilka razy, a niespodziewanie dziecko może zmienić ostatnią linię, niezależnie od tego, czy ma to sens, czy nie, a tylko jego rówieśnicy wiedzą, dlaczego to jest śmieszne.

Chciał także odnotować uwagi, które spowodowały, że niektórzy jego koledzy z klasy zostali zabrani do biura, ale personel szkoły nie pozwolił na dodanie tego. Byli już rozczarowani sukcesem dowcipów puk-puk. Mój syn najbardziej lubił w tym urządzeniu to, że jego koledzy z głównego nurtu zgłaszali się na ochotnika, aby nagrywać wiadomości o ich (wspólnym) dniu w szkole, aby „powiedział” mi w domu. Posiadanie zainteresowanego słuchacza to świetny atut dla każdej formy komunikacji.

Dorośli, którzy uczą się, jak programować urządzenia, rzadko wyobrażają sobie opcje komunikacji dostosowane do wieku. Odkryłem, że jego koledzy z głównego nurtu przedszkola często potrafią „czytać w jego myślach” i interpretować słowa i dźwięki, które robił podczas całych rozmów.

Nie odebrał wszystkiego, co wymodelowali jego koledzy z klasy. Gdyby przerwał w czasie opowieści, jego uwagi zawsze dotyczyły czegoś w historii, podczas gdy jego koledzy z głównego nurtu przerywali coś zupełnie niezwiązanego. Nigdy nie awansował do tego rodzaju zakłóceń, ale wspaniale było usłyszeć, jak tłumaczą nauczycielowi, co mówi, i zobaczyć uśmiech na jego twarzy, gdy odpowiedziała odpowiednio.

Jego koledzy z klasy mogli kończyć zdania w sposób, który nie byłby w stanie dopasować żaden dorosły. Dzieci moich przyjaciół i większość dzieci sąsiadów uwielbiały naukę języka migowego i inne sposoby „potajemnego” komunikowania się z moim synem i sobą nawzajem. Ponieważ tak wiele dzieci, które mają opóźnienia w komunikacji lub problemy z artykulacją, albo poddają się i wycofują, albo są tak zdeterminowane do interakcji, że komunikują się poprzez zachowania, które dorośli identyfikują jako agresję, miałem szczęście, że mój syn miał tak wiele możliwości komunikacji.

W pierwszej klasie jeden z jego kolegów z klasy powiedział mi po tym, jak przedstawiłem początek roku: „Mówi mi rzeczy, których nigdy ci nie powie!”. A w drugiej klasie ten sam chłopiec powiedział: „Patrick i ja będziemy dorastać, gdy dorośniemy, i zabieramy * go * ze sobą!” Oba te komentarze były dla mnie tak niepokojące, że mogę zamknąć oczy i zobaczyć otoczenie w momencie, gdy je usłyszałem.

Wspieranie komunikacji między kolegami z klasy i rówieśnikami oraz nawiązywanie przyjaźni nie musi być przedsięwzięciem wymagającym wysokich technologii. Czasami naszymi przyjaciółmi są tylko ludzie, przy których siedzimy, i ci, którzy dzielą się naszymi zwykłymi doświadczeniami. Nasze dzieci mogą uczyć się od siebie nawzajem, jeśli zapewniamy im proste narzędzia i możliwości, aby dorastały z oczekiwaniami przynależności i pamiętały, jak nawiązaliśmy relacje, gdy byliśmy młodzi. Może to wcale nie mieć wiele wspólnego z komunikacją werbalną.

Każda osoba zasługuje na możliwość wyrażenia tego, co chce wiedzieć w jakikolwiek sposób, dostosowany do jej zdolności komunikowania się, czy to w kwestiach praktycznych, opiniach czy filozofii. Koledzy z klasy, nauczyciele, specjaliści medyczni i rodzice mogą zgadnąć, co mają na myśli nasze dzieci. Samostanowienie wymaga opcji i wyborów, które mogą być brane za pewnik przez ich rówieśników z głównego nurtu.

Przeglądaj w lokalnej księgarni, bibliotece publicznej lub sklepie internetowym takim jak Amazon.com, aby znaleźć książki na temat zachęcania i usprawniania komunikacji, takie jak:
Komunikowanie się partnerów: 30 lat budowania responsywnych relacji z późno rozmawiającymi dziećmi, w tym autyzm, zespół Aspergera (ASD), zespół Downa i typowy rozwój

„Nie potrzebujemy urządzenia mowy - wiem, co moje dziecko próbuje powiedzieć”.
Dlaczego to nie wystarczy.
//niederfamily.blogspot.com/2013/07/i-am-not-mind-reader-and-neither-are-you.html

Przewodnik po materiałach: trudności w mówieniu o motoryce u dzieci z zespołem Downa
//ndsccenter.org/worpsite/wp-content/uploads/2012/03/OralMotor.pdf

Noworodki śpiące w nocy: NIEBEZPIECZNY mit
//www.youtube.com/watch?v=e2PfSaHwSco&feature=share

Instrukcje Wideo: EFEKTYWNA KOMUNIKACJA Moc słowa_różnica w komunikacji mężczyzn i kobiet_ jak rozmawiasz sam ze sobą (Kwiecień 2024).