Recenzja Opętania

• Kwiecień 26, 2024

Recenzja Opętania

The Possession to wydawnictwo z 2012 roku, w którym występują Jeffrey Dean Morgan, Kyra Sedgwick, Natasha Calis i Madison Davenport. Ten paranormalny film został napisany przez Juliet Snowden i Stiles White w reżyserii Olea Bornedala i wyprodukowany przez jednego z moich ulubionych, Sama Raimiego.

Film oparty jest na legendzie o Dybuk lub Dibbuk Box, drewnianej skrzyni, o której mówi się, że zawiera złego ducha zwanego dybukiem w folklorze żydowskim.

Według Jeffa Belangera z ghostvillage.com dybuk to „wędrująca dusza, która przywiązuje się do żywej osoby i kontroluje jej zachowanie w celu wykonania zadania”. Belanger mówi dalej, że „dybuk nie zawsze jest złą rzeczą dla ludzkiego gospodarza”.

W tym filmie było to oczywiście bardzo złe.

Matka i ojciec są rozdzieleni. Ojciec zabiera dwie córki na weekend. Zatrzymują się na wyprzedaży na podwórku, aby zebrać trochę potraw, a najmłodsza córka jest zaintrygowana znalezionym przez siebie drewnianym pudełkiem. Przekonuje ojca, by kupił jej pudełko i właśnie wtedy zaczyna się zabawa.

Młoda dziewczyna, Emily, zaczyna działać przerażająco i dziwnie. Rodzina zaczyna się martwić i ostatecznie łączy siły, by ocalić swoją duszę z pomocą odważnego młodego żydowskiego przywódcy religijnego o imieniu Matisyahu.

Mówi się, że film opiera się na prawdziwej historii, która, jak zakładam, ma na myśli historię Kevina Mannisa, który kupił pudło na sprzedaży nieruchomości we wrześniu 2001 roku. Podobno pudełko należało do polskiej kobiety imieniem Havela, która uciekła z nazistowski obóz koncentracyjny do Hiszpanii podczas II wojny światowej i tam kupił pudełko.

Havela podobno nigdy nie otworzyła pudła i była trzymana w szwalni, ponieważ wiedziała, że ​​zawiera dybuka.

Mannis kupił pudełko od wnuczki Haveli, która wyjaśniła mu, że jej babcia zawsze trzymała pudełko w szwalni poza zasięgiem. Kiedy dziewczynka zapytała babcię o pudełko, „splunęła trzy razy palcami, powiedział dibuk i keselim”. Powiedziała również, że „nigdy nie można było tego otworzyć”.

Chociaż Havela zażądała, aby skrzynia została z nią pochowana, było to sprzeczne z zasadami ortodoksyjnego żydowskiego pochówku, a jej prośba niestety nie została spełniona.

Mannis zaproponował, że zwróci pudełko wnuczce, która wpadła w histerię i krzyknęła na niego, że kupił pudełko i zawarł umowę.

Mannis znalazł „unikalny mały mechanizm” do otwierania pudełka i odkrył w środku: dwa amerykańskie grosze pszeniczne z lat dwudziestych, jeden mały kosmyk blond włosów związany sznurkiem, jeden mały kosmyk czarno-brązowych włosów związany sznurkiem, jeden mały granitowy posąg wygrawerowane i złocone hebrajskimi literami, które podobno oznaczają SHALOM, jeden suszony pąk róży, jeden złoty kielich do wina i jeden czarny żeliwny świecznik.

Natychmiast po swoim zakupie Mannis zaczął doświadczać szeregu złych wydarzeń. Początkowo dał pudełko swojej mamie, która doznała udaru mózgu zaledwie kilka minut po otrzymaniu pudełka.

Mannis próbował rozdać pudełko różnym przyjaciołom i członkom rodziny, ale zawsze było zwracane. Sprzedał pudełko ze swojego sklepu pewnej parze w średnim wieku, ale zostało ono zwrócone bez próby odzyskania zwrotu. Notatka towarzysząca zwróconemu pudełku oznaczała, że ​​w pudełku było ciemno.

Mannis ostatecznie sprzedał pudełko na eBayu i najwyraźniej przeszedł przez różnych właścicieli. Jason Haxton, kustosz Muzeum Medycyny Osteopatycznej w Kirksville, Missouri, był prawdopodobnie ostatnim właścicielem pudełka. Skonsultował się z kilkoma żydowskimi przywódcami religijnymi, którzy pomogli mu dowiedzieć się, jak zamknąć dybuka z powrotem w pudełku. Mówi się, że odniósł sukces i ukrył pudełko w tajnym miejscu. Napisał książkę o swoich badaniach i doświadczeniach odpowiednio zatytułowaną „The Dibbuk Box”.

Co ciekawe, według Stana Wertlieba, producenta wykonawczego The Possession, pan Raimi chciał mieć rzeczywistą skrzynkę w swoim posiadaniu podczas pracy nad filmem. W dziesięcioosobowym pokoju nikt nie zgłosiłby się na ochotnika do roli dozownika.

Nie uważałem tego filmu za szczególnie przerażający i opuściłem teatr po tym, jak minęło, i poczułem, że czegoś brakuje w filmie. Czułam się niekompletna. Uważam jednak, że prawdziwa historia Dibbuk Box jest fascynująca… Kirksville nie ma nawet dwóch godzin ode mnie… Naprawdę chciałbym porozmawiać z panem Haxtonem.

Referencje i dodatkowe informacje:

//www.dibbukbox.com/

//www.ghostvillage.com/legends/2003/legends32_11292003.shtml

//voices.yahoo.com/the-dibbuk-box-4184199.html?cat=44 To jest historia Kevina Mannisa z pierwszej ręki.

//en.wikipedia.org/wiki/Dybbuk_box

Instrukcje Wideo: 0.0 MHz Częstotliwość opętania (2019) - RECENZJA + STRESZCZENIE (Kwiecień 2024).